Ilse Peeters
Het meisje met de rugzak
Het is nog vroeg in de ochtend. De grote vakantie is net
begonnen. Het station van Tongeren ligt er nog wat verlaten en
stil bij. Ik zet het terras al klaar want het belooft een mooie
zomerse dag te worden. Ook in de inkomhal van het station is het
nog erg rustig. Ik zet er ook enkele tafeltjes en stoeltjes.
Plots zie ik een meisje staan, slank, haar haren nonchalant
opgestoken, ze draagt een kort jeansbroekje en een licht
katoenen bloesje met korte mouwen. Ze heeft een veel te zware
rugzak op haar rug, te groot naargelang haar gestalte. Ze lijkt wat
verloren te lopen. Het valt me op dat haar drinkbus bijna uit haar
rugzak dreigt te vallen. Ik stap op haar af.
”Hey” zeg ik “let op, je drinkbus valt er bijna uit. Zal ik ze voor je
goed steken?” Ze knikt dat ze het ok vind. “Waar reis je naartoe
“vraag ik.” Ze haalt haar schouders op. Het valt me op dat ze er
niet gelukkig uitziet, ondanks dat ze er best wel mag wezen. Ze
draagt erg mooie oorbellen, de één wat langer dan de ander, het
is een setje, het hoort bij elkaar, maar toch is het heel apart.
“Ooo….wat heb je leuke oorbellen aan.” zeg ik. Ze krijgt tranen in
de ogen, maar herpakt zich snel met de vraag. ”Kan ik al iets
drinken bij je? Ik ben namelijk veel te vroeg, bus en trein zijn niet
altijd op elkaar afgestemd” legt ze uit.”Natuurlijk.” zeg ik” Wees
welkom en zet je maar waar je wil.”
Ze verkiest een tafeltje in de inkomhal. Ze neemt een koffie met
relatief veel melk en wil er enkele suikerklontjes bij. Ze dopt haar
suikertje in de koffie en zuigt erop, terwijl ze dit doet, staart ze
voor zich uit. Ik twijfel, zou ik voorstellen even bij haar te gaan
zitten of heeft ze liever privacy. Het is moeilijk in te schatten. Ik
trek men stoute schoenen aan en stap op haar af met de vraag
“Stoort het als ik er even bij kom zitten of liever niet?” “Lekkere
koffie” antwoord ze. “Dank je.” zeg ik. Ik leg haar uit hoe we de
koffie maken en we raken aan de praat, heel oppervlakkig.
Ondertussen is het al drukker en ook warmer geworden in de
inkomhal. “Pfff…” zegt ze, “Het begint al best warm te worden.” En
opent het bovenste knopje van haar bloesje los.
Opeens valt het me op dat ze ook een ketting draagt, heel subtiel,
klein maar heel erg fijn. Ook deze ziet er heel apart uit. “Mooie
ketting.”zeg ik.”Ik vind je juwelen erg mooi en apart.” Alweer krijgt
ze het moeilijk. “Dit lijkt me een gevoelig onderwerp voor je, het
spijt me.” zeg ik snel. “Ach ja.” zegt ze “Van mijn vriend gekregen,
allé ex-vriend, hij ontwerpt juwelen en heeft het een week
geleden uitgemaakt.” “Ooo…. sorry.” zeg ik.”Neen, kan jij niet
weten.” Zegt ze en plots komen de tranen en een waterval van
woorden komen los.”Het ergste is” zegt ze”Ik weet niet waarom,
hij heeft mij gewoon gezegd, het stopt hier en verder wil hij er
geen uitleg over geven. Ik snap het niet.” Snikt ze.”
Mijn hoofd kan er niet bij, ik heb hem al op zoveel manieren proberen te
bereiken… bellen, sms-en, Messenger, WhatsApp,…Ik krijg geen
antwoord.” Ze kijkt me aan terwijl de tranen nog over haar
wangen rollen. Ik geef haar een zakdoek. Ze excuseert zich om
haar verdriet en dat ze dit net nu bij mij uit. Ik zeg haar dat huilen
best ok is. “Het mag, het is net goed dat alles er eens uit komt.”
zeg ik. Ik laat haar even bekomen terwijl ik nog wat andere
klanten help.
Plots neemt ze haar rugzak en ik stap op haar af. Ze ziet er al wat
beter uit, meer opgelucht, lijkt me. “Mijn trein komt er aan”zegt
ze.”ok” zeg ik. “Kan je bij iemand terecht” vraag ik nog.”Ja”
antwoordt ze.”Ik ga met vriendinnen kamperen in de Ardennen.”
”Dat is goed.”Zeg ik.”Laat alles nu maar wat bezinken en probeer
ervan te genieten.” “Dank je.” zegt ze. “Ook voor de babbel.”
“Graag gedaan, met plezier en als je terug bent, spring altijd
binnen als je zin hebt.” Zeg ik. “Doe ik.” Zegt ze” En ze geeft me
spontaan een knuffel.
Daar gaat ze, het meisje met de grote, veel te zware rugzak. Die
toch ietsje lichter voelt door ons gesprekje. Wel dit, net dit, geeft
mij dan weer energie en maakt mijn dag goed.
Dit is een fictief verhaal dat wel eens echt zou kunnen gebeuren.
Want ieder van ons draagt een rugzak. Hoe zwaar je rugzakje
ook weegt, ik wil het met plezier helpen, een beetje lichter te
maken. En juist daarom spreekt zo’n project als PerronP mij erg aan.
@Ilse Peeters
TILLY GIELEN
Op Moederdag, op deze heerlijke zondagmorgen, het 2de deel met Tilly Gielen met een ode aan de moeders, de vrouw en de vrijheid
AA PIEPELE
Joachim Peeters
TILLY GIELEN
